พระหลวงปู่ทวดวัดเมืองยะลาสร้างอภินิหาร ช่วยชีวิตเสี่ยหนุ่ม รอดชีวิตจากเที่ยวบินมรณะ ที่เมื่อเสิ่นเจิ้น สาธารณรัฐประชาชนจีน

อุบัติเหตุ เกิดขึ้นได้ทุกขณะลมหายใจ ไม่ว่าจะโดยภัยทางธรรมชาติหรือด้วยความประมาทจากน้ำมือของมนุษย์ด้วยกัน ล่วนแต่ยังความหายนะแก่ชีวิตและทรัพย์สินทั้งสิ้น ผู้ที่มีประสบการณ์รอดชีวิตมาได้นับว่าเป็นบุญโชคอย่างสุดๆ ทีเดียว

 

จำได้ไหม เมื่อวันที่ 8 พฤาภาคม 2540 สื่อมวลชนหลายฉบับได้เสนอข่าวใหญ่ “เครื่องบินตกที่เมืองเสิ่นเจิ้น สาธารณรัฐประชาชนจีน” หนึ่งในจำนวนผู้โดยสารเที่ยวบินมรณะ “ซีแซค 3456” ประมาณ 70 คน ซึ่งมีกรุ๊ปทัวร์จากเมืองไทยที่ร่วมชะตากรรมอยู่ด้วย 20 คน รอดชีวิตมาได้เพียงหนึ่งเดียว

หลังจากนั้น อีกเดือนกว่า ก็มีนิตยสารพระเครื่องหลายฉบับ ได้สัมภาษณ์เสี่ยหนุ่มเจ้าของประสบการณ์ที่รอดชีวิต นำเสนออย่างละเอียด ซึ่งหลายท่านคงได้อ่านกันบ้างแล้ว เรื่องนี้เป็นเรื่องอภินิหารพระหลวงปู่ทวด วัดเมืองยะลา รุ่นเสาร์ 5 ปี 2539 ที่สร้างดดย พ่อท่านฉิ้น โชติโก พระผู้มีแต่ให้กับให้เพียงอย่างเดียว

 

เรื่องของเรื่องมีอยู่ว่า

เสี่ยหนุ่มโกฮวด หรือในนามนายเชาวน์ ชินวรโสภาค นักธุรกิจหนุ่ม บ้านอยู่อำเภอเมืองยะลาใกล้ๆ กับวัดพุทธฯก่อนที่จะเดินทางไปเมืองจีนได้ไปช่วยงานพ่อท่านวัดเมืองในพิธีพุทธาภิเษกพระเครื่องหลวงปู่ทวด เมื่อวันที่ 3 พฤษจิกายน 2539 อยู่ช่วยงานจนเสร็จจึงกลับบ้านก่อนกลับ  พ่อท่านวัดเมืองได้แจกพระหลวงปู่ทวด เนื้อว่านพิมพ์ใหญ่ ซึ่งเป็นพระสร้างมาแต่ปี 2535 – 2539 แล้วเข้าพิธีในปี 40 เมื่อเร็วๆ นี้อีกครั้ง และเป็นพระที่พ่อท่านนำมาเสกแล้วถึง 3 วัด ที่สำคัญ พระชุดนี้มีถึง 10 พิมพ์ คล้ายกันหมด สร้างจากบล็อกเดิมรุ่นแรก แต่เมื่อแยกพิมพ์แล้วจะได้เพียง 8 พิมพ์มาตรฐาน ซึ่งเป็นหนึ่งในชุด 8 พิมพ์ที่เสี่ยโกฮวดได้รับกมากับมือ

ปลายเดือนเมษายน ได้มีเพื่อนที่หาดใหญ่โทรศัพท์ชวนเสี่ยโกฮวดไปเที่ยวเมืองจีน หลังจากตอบตกลงซื้อทัวร์แล้ว ก็เดินทางไปหาดใหญ่ ในวันที 28 เมษายน ตกเย็นขึ้นด่วน “บัตเตอร์เวอร์ธ – กทม.” เข้าหัวลำโพงไปลงที่สถานีสามเสน แล้วนั่งรถไปรอเครื่องที่ดอนเมืองทันที

 

คณะทัวร์ได้ท่องเที่ยวอยู่เมืองจีนหลายเรื่อง รวมทั้งลงเรือล่องลำน้ำแยงซีเกียง ซึ่งเป็นแม่น้ำที่ได้ชื่อว่ายาวที่สุดของจีน ชมทิวทัศน์สองฝั่งแม่น้ำอย่างเพลิดเพลินเจริญใจ ล่องเรืออยู่ประมาณ 3 คืน 4 วัน ตามโปรแกรม

 

เรือออกจากเมืองอู่ฮ่านไปเรื่อยๆ โดยจุดหมายปลายทางสิ้นสุดในวันที่ 8 จนกระทั่งเวลา 19.00 น. อันเป็นเวลานัดหมายที่จะต้องขึ้นเครื่อง เที่ยวบินซีแซค 3456 จากเมืองฉงซิ่นไปเมืองเสิ่นเจิ้น ประมาณ 2 ชั่วโมง 15 นาที ก็ประมาณเวลา 21.15 น. ถึงเมืองเสิ่นเจิ้น แต่เกิดมีพายุฝนกระหน่ำลงมาอย่างบ้าคลั่งก่อนหน้านั้นแล้วยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเลิกลาไปง่ายๆ ซึ่งขณะนั้น ฝนก็ตกลงมาเรื่อยๆ

 

หลังจากขึ้นเครื่องแล้ว ก็แยกย้ายไปตามหมายเลขที่นั่ง เสี่ยโกฮวดได้แถว ซี.11 อยู่ระหว่างช่องทางเดินแม้สภาพอากาศก็ยังฝนตกอยู่ตลอดเวลา เห็นแสงฟ้าแสบเป็นระยะๆ บินไปได้ประมาณ 1 ชั่วโมงเศษ อากาศภายนอกชื้นเย็นอยู่แล้ว กับเครื่องปรับอากาศภายในทำให้ปวดปัสสาวะจึงเดินไปเข้าห้องน้ำทางท้าย เครื่องเสร็จแล้วก็ออกมาแต่คล้ายกับมีอะไรมาดลใจไม่กลับไปยังที่เดิม ได้นั่งลงที่ใหม่แถวที่ ซี.23 ก็ไม่ไกลจากห้องน้ำนักเนื่องจากเห็นว่ามีที่ยังว่างอยู่ เวลานั้นประมาณได้ว่า 2 ทุ่มครึ่ง ก็ยังไม่มีอะไรบอกเหตุร้าย จนกระทั่งเข้าเมืองเสิ่นเจิ้น กับตันพร้อมจะนำเครื่องร่อนลงขณะลดระดับเพดานบิน รู้ว่าเครื่องทรุดฮวบเหมือนกับมีมือยักษ์มากดจนเกิดอาการโคลงเคลง ทำเอาผู้โดยสารร้องเอะอะตกใจไปตามๆ กันแล่วเสียงแอร์โฮสเตสสั่งให้ทุกคนนั่งนิ่งๆ เครื่องบินได้เชิดหัวขึ้นถึง 3 ครั้ง ส่วนเพดานห้องโดยสารตรงส่วนกลางของลำ มีรอยแตกแยกยาวเป็นทางยุบลงมาห้อยอยู่ กับปตันได้ประคองเครื่องบินดึงขึ้น อีกราว 10 นาทีแล้วแอร์สาวก็สั่งให้ทุกคนไปนั่งรวมกันตรงกลางลำ สภาพในขณะนั้นเก้าอี้บางตัวตอนหน้าโยกคลอน น็อตหลุด แต่ที่นั่งของเสิ่ยหนุ่มยังแข็งแรงดีอยู่ เสี่ยหนุ่มได้เล่าให้ฟังว่า “เป็นตายเท่ากัน ห้าสิบห้าสิบครับ” แล้วก็เล่าเหตุการณ์ตอนวิกฤตให้ฟังว่า

“ทันใดนั่นเอง เครื่องกลับลำลดเพดานบินลงอย่างรวดเร็ว สติสัมปชัญญะผมไม่เห็นกัปตันนำเครื่องลงรันเวย์เลยรู้สึกว่า เครื่องกระแทกลงบนพื้นหญ้าอย่างแรงมือซ้ายกำพระหลวงปู่ทวดที่ได้มาจากพ่อท่านฉิ้นไว้แน่นพร้อมกับท่อง พุทโธ พุทโธ อยู่ตลอด มีความรู้สึกเป็นตายเท่ากัน”

 

“ผมีความรู้สึกในขณะนั้นว่าลำตัวเครื่องไถลไปตามแรงเหวี่ยงอย่างแรง ผมไม่สนว่าที่นั่งจะพาไปทางทิศไหนเก็บมือเท่าแนบอยู่กับร่างกายอย่างดีที่สุดตามคำสั่งของแอร์สาว ส่วนคอก็พยายามกดกับพนักพิงเท่าที่จะทำได้มือซ้ายกำพระหลวงปู่ทวดไว้แน่น ท่อง พุธโธๆ ๆ นานแค่ไหนจำไม่ได้ แต่เมื่อทุกอย่างได้หยุดนิ่งแล้ว ผมมองไปข้างหน้าเห็นคนที่ไม่บาดเจ็บปลดเข็มขัดนิรภัยลุกออกไปยังเห็นสภาพเครื่องบินแตกหักแยกเป็น 3 ท่อน เสียงคนเจ็บร้องระงม ท่ามกลางซากมรณะและความเปียกแฉะของสายฝนที่ยังโปรยปรายอยู่อย่างไม่ขาดสาย ส่วนผู้ที่เสียชีวิตก็คงไม่ต้องพูดถึงว่าสยดสยองเพียงใด นี่เป็นครั้งแรก ครั้งหนึ่ง ครั้งเดียวในชีวิตที่ผ่านมากว่าสิบปีแล้ว” นั่นเป็นประสบการณ์ที่เกิดขึ้นกับเสี่ยโกฮวด แต่หลังจากออกมาแล้ว ก็นำส่งโรงพยาบาลพร้อมผู้โดยสารคนอื่นๆ ที่ร่วมชะตากรรมเที่ยวบินมรณะ ซีแซค 3 3456 เขานอนอยู่ห้อง ไอซียู โรงพยาบาลเมืองเสิ่นเจิ้น 19 วัน กว่า นอกจากกระดูกข้อเท้าซ้ายร้าวแล้ว ปอดและอวัยวะภายในช้ำด้วยแรงกระแทนเท่านั้น

 

“ทันทีที่กลับมาถึงยะลา ผมรีบไปกรานมัสการท่านเจ้าคุณทันที แทบไม่น่าเชื่อเลย ว่าผมรอดชีวิตมาได้ด้วยเดชะบุญบารมีของสมเด็จหลวงปู่ทวด ของท่านเจ้าคุณ ที่ผมได้รับมากับมือแท้ๆ ผมไม่กลัวการขึ้นเครื่องบินอีกแล้ว ตอนที่กลับเมืองไทยก็ยังกลับด้วยเครื่องบินเลย เที่ยวบินนั้นรู้สึกปลอดโปร่ง สบายใจไร้กังวลเป็นที่สุด”

คงไม่มีอะไรที่จะต้องกล่าวย้ำอีกแล้ว

 

ก่อนจบหากไม่นำคาถาบูชาพระหลวงปู่ทวดมาเป็นนิคมวัจนะ ก็ดูจะขาดอะไรไปสักอย่าง จึงขอฝากท่านผู้อ่านไว้ได้ท่องจำให้ขึ้นใจ

 

นะโม โพธิสัตโต อาคันติมายะ อิติ ภะคะวา